Osiedle TOR

Kolonia TOR składa się z dziesięciu budynków wzniesionych przy ulicy Podskarbińskiej 7, 7A, 7B i 9, Kobielskiej 96, 98 i 100 oraz Stanisławowskiej 3, 5 i 7 na Grochowie w dzielnicy Praga Południe w Warszawie.

Bloki powstały w latach 1935-1937 roku wg projektu Lucyny Nowak-Markowicz, Mirosława Szabuniewicza, Natalii Hiszpańskiej i Mirosława Piotrowskiego. W osiedlu zamieszkały biedne rodziny robotnicze, których dochód nie przekraczał 250 zł. W tej sposób miasto chciało zapewnić im godziwe warunki życia.

Łącznie zbudowano dziesięć czteropiętrowych bloków o szarych elewacjach ożywionych ceglanymi opaskami wokół okien. Metraż mieszkań liczy po 30 lub 37 m kw. i składa się przeważnie z pokoju z kuchnią. Wyposażone zostały w wodę bieżącą i gaz.

Charakterystycznym elementem kolonii są wsparte na żelbetowych słupach łączniki między domami mieszczące niegdyś pralnie i suszarnie, potem przerobione na mieszkania. Całość otoczona była ogrodem.

Tuż przy Kolonii TOR przy ulicy Podskarbińskiej rośnie "Święte Drzewo".

SP/TJ/Zbyszek_33

Ciekawostki

Kolonia na Grochowie przypomina robotnicze osiedle na Kole.
Przed wojną, teren zajęty w 1949 roku przez zakłady "Cora" został przeznaczony przez Zarząd Miasta pod zabudowę mieszkaniową, II części osiedla robotniczego TOR (Towarzystwa Osiedli Robotniczych), którego I część wybudowano w latach 1935-37 u zbiegu ulic: Podskarbińskiej i Stanisławowskiej. Planowano wybudowanie kolejnych 6 bloków mieszkalnych, a wzdłuż ul. Terespolskiej (d. Projektowanej) miał powstać długi na 150 m. blok z bramą przejezdną po środku budynku i 2 sklepami. Plany budowalno-architektoniczne były gotowe w lipcu 1939 roku. Planowano również wznieść Dom Społeczny według projektu Romana Piotrowskiego. Gdyby powstał, dziś uchodziłby za jeden z najwybitniejszych przykładów funkcjonalizmu w Polsce realizujący postulaty architektury nowoczesnej Le Corbusiera.