Rzeźnia na Grochowie

Rzeźnia końska zajmowała teren w rozwidleniu ulic: Grochowskiej, Grenadierów i Lubomira na Grochowie w dzielnicy Praga Południe w Warszawie.

Jej powstanie można wiązać z założeniem Instytutu Weterynaryjnego oraz odbywającymi się na pobliskim placu w narożniku ulic Grochowskiej i Podskarbińskiej targami koni i bydła.

W 1922 roku wraz ze wzrostem świadomości sanitarnej społeczeństwa został wydany dekret o wywłaszczeniu rzeźni, w którym czytamy m.in.: "Na rzecz gminy m. st. Warszawy ulega przymusowemu wywłaszczeniu część koloni Nr 8 we wsi Grochów Las, stanowiącej własność spadkobierców Pauliny Sztencelowej, o powierzchni 5528 metrów kw., wraz ze znajdującymi się na niej budynkami."

Co ciekawe, decyzja ta nie została wykonana i rzeźnia posiadająca w 1930 roku adres Grochowska 70/72 działała dalej przez kolejne lata bez żadnych przeszkód, zaopatrując w mięso mieszkańców Grochowa.

"Tutaj dobijano konie, których nie sprzedano na pobliskim targu końskim. To był bardzo nieduży budynek otoczony drewnianym płotem. Ubój prowadzono od czasu do czasu" - opowiada we wspomnieniach Zygmunt Szołowski.

Zabudowania rzeźni przetrwały okres II wojny światowej. Według dokumentacji inwentaryzacyjnej Biura Odbudowy Stolicy, jej adres w 1945 roku to Lubomira 10 (lub Grenadierów 48).

Ostatecznie nędzne budynki rzeźni zostały rozebrane około 1953 roku i tym zakończył się również trwający przez około 50 lat, pojawiający się w kilku wspomnieniach, niesamowity smród towarzyszący grochowskiej rzeźni...

Po likwidacja rzeźnia stała się nieformalnym boiskiem (zimą lodowiskiem) - zwane przez okoliczną młodzież... "rzeźnia".

Ostatecznie teren ten został zabudowany budynkiem mieszkalnym Grochowska 249/251 w latach 1988-1991.

TJ/AB