Piotr Szembek

Piotr Szembek urodził się 14 grudnia 1788 roku w Warszawie jako syn Józefa Ignacego i Kunegundy z Walewskich. Zmarł 21 czerwca 1866 roku w Siemianicach.

Karierę wojskową rozpoczął w wojsku pruskim. Od 1806 r. służył w armii Księstwa Warszawskiego uczestnicząc w wojnach napoleońskich, następnie w armii Królestwa Polskiego.

W 1813 roku w Gdańsku ożenił się z Fryderyką Becu de Tavernier. Ich synem był Aleksander Szembek.

W 1829 r. mianowano go generałem brygady. Po wypadkach Nocy Listopadowej, jako jeden z pierwszych generałów służby czynnej poparł powstanie.

2 grudnia 1830 r. wkroczył do Warszawy na czele 1 Pułku Strzelców Pieszych, zyskując wielką popularność w społeczeństwie. Był członkiem Rady Wojennej i gubernatorem Warszawy.

Odznaczył się w bitwach pod Wawrem i Grochowem.

Na skutek konfliktu z naczelnym wodzem gen. Janem Skrzyneckim został zdymisjonowany. Kontynuował jednak karierę wojskową jako ochotnik w korpusie Juliana Sierawskiego, a po dymisji Skrzyneckiego został przywrócony do służby w stopniu generała dywizji

Po upadku powstania osiadł na stałe w swym majątku Siemianice w Poznańskiem gdzie zmarł 21 czerwca 1866 r.

Imieniem Piotra Szembeka nazwano plac na Pradze Południe oraz pobliskie centrum handlowe. W listopadzie 2005 r. w Alei Chwały na ul. Traczy osłonięto pamiątkowy głaz poświęcony pamięci Piotra Szembeka.

FW/WI/TP