Jan Nepomucen Umiński

Jan Nepomucen Umiński urodził się 5 lutego 1780 roku w Czeluścinie. Zmarł w 1851 roku w Wiesbaden.

Uczestniczył w Insurekcji Kościuszkowskiej w roku 1794 , gdzie był adiutantem generała Antoniego Madalińskiego.

Brał udział w kampaniach napoleońskich. Jako pierwszy wkroczył na czele huzarów do Moskwy w 1812 roku.

W korpusie ks. Józefa Poniatowskiego walczył w bitwie pod Lipskiem w 1813 roku, gdzie został ranny i dostał się do niewoli. Po zwolnieniu w 1815 roku wstąpił do armii Królestwa Polskiego.

W 1816 odszedł z wojska i osiadł w Smolicach. W 1820 założył Związek Kosynierów, potem został członkiem Towarzystwa Patriotycznego, za co został skazany przez Prusaków w roku 1826 na 6 lat więzienia.

Walczył w bitwach pod Wawrem i Olszynką Grochowską. Generał Dembiński powierzył mu dowództwo nad I Korpusem kawalerii.

W marcu 1831 roku jego korpus operował nad Narwią. Dowodził w wygranej bitwie pod Jędrzejowem, wziął udział w bitwie pod Ostrołęką, po której wystąpił z ostrą krytyką wobec gen. Skrzyneckiego. Po zdobyciu Warszawy przez Rosjan przez jeden dzień 23 września 1831 r. był wodzem naczelnym.

Po upadku powstania udał się na emigrację do Francji gdzie występował jako stronnik Adama Jerzego Czartoryskiego. W 1832 był jednym z założycieli Towarzystwa Literackiego w Paryżu.

Następnie osiadł w Wiesbaden, gdzie zmarł w 1851 r.

26 lutego 2006 r. w Alei Chwały na ul. Traczy osłonięto pamiątkowy głaz poświęcony pamięci Jana Nepomucena Umińskiego.

FW/WI/TP