Aleja Solidarności

Aleja Solidarności wiedzie od ulicy Radzymińskiej, będącej jej przedłużeniem do zbiegu ulicy Wolskiej z Młynarską już na lewym brzegu Wisły.

Na odcinku od placu Bankowego do Mostu Śląsko - Dąbrowskiego nosi potoczą nazwę trasy W-Z (Wschód - Zachód). Aleja Solidarności obecną nazwę otrzymała po roku 1990 - i jest uhonorowaniem walki związku zawodowego "Solidarność" z reżimem komunistycznym.

Pierwszy jej odcinek wyznaczono w 1862 r. na przedłużeniu linii kolei petersburskiej, nazwano ją Aleksandrowską (od imienia ówczesnego władcy Aleksandra II Romanowa) i połączono z wiaduktem Pancera, który po wybudowaniu mostu Kierbedzia nazwano Nowym Zjazdem.

Zgodnie z pierwotnym zamierzeniem, przez most Kierbedzia miały przebiegać trasa kolejowa, łącząca Dworzec Petersburski z Dworcem Wiedeńskim. Stąd też wzięła się znaczna, jak na ówczesne czasy, szerokość ulic uwzględniająca ruch kołowy, pieszy i tory. Budowy linii kolejowej jednak zaniechano, ze względu na trudności techniczne związane z pokonaniem znacznego spadku skarpy wiślanej, a komunikację kolejową między dworcami zastąpiła kolejka konna. Tor kolejki konnej był pojedynczy i przewidywał tzw. mijanki. Trasa kolejki przebiegała Aleksandrowską, Nowym Zjazdem, Krakowskim Przedmieściem, Królewską, Marszałkowską do al. Jerozolimskich.

Cerkiew św Marii Magdaleny powstała w miejscu, na którym do momentu zniszczenia w 1794 r. znajdował się kościół św. Andrzeja. Zbudowana została w stylu bizantyjsko - ruskim, według projektu Mikołaja Syczewa, któremu odgórnie polecono wzorowanie się na świątyniach Kijowa. Budową kierował inż. Palicyn. Kamień węgielny położono 14 czerwca 1867 roku. Konsekracja nastąpiła 28 czerwca 1869 r.

W 1903 roku tuż przy wejściem do Parku Praskiego zbudowano piętrowy budynek z przeznaczenie na działalność kulturalną. W latach 30 aż do wybuchu II wojny światowej w budynek pełnił funkcję Domu Żołnierza.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę aleję po praskiej stronie nazwano Zygmuntowską. Nazwa ta zachowała się do 1954 roku, kiedy to zastąpiono ją nazwą al. gen. K. Świerczewskiego.

Po II wojnie światowej, w latach 1947-49, w trakcie realizacji pierwszej powojennej inwestycji urbanistycznej, jaką była Trasa W-Z, ulicę przedłużono na zachód tunelem pod Krakowskim Przedmieściem i Miodową do Placu Bankowego, dalej prowadziła dawną Tłomackie i Leszno do Żelaznej, a stąd nowopowstałym odcinkiem przez zburzone w czasie wojny dzielnice do Młynarskiej. Na wschód wiodła wzdłuż torów kolejowych Dworca Wileńskiego, aż do ulicy Radzymińskiej. W ten sposób oddzieliła ona ulicę Wileńską od trakcji kolejowej. Powstał tez w tym czasie ogólnodostępny wybieg dla niedźwiedzi przy Parku Praskim.

DW/TJ

Ciekawostki

Jest jedną z najdłuższych arterii Warszawy (długość 7 km)
O moście Kierbedzia można przeczytać w przewodniku z 1893 roku "Przedmieście Praga łączy się z Warszawą za pomocą mostu żelaznego, który poczyna się od strony Warszawy przy Zjeździe i wychodzi od strony Pragi na ulicę Aleksandrowską. Wspaniałe to dzieło sztuki inżynierskiej, zbudowane zostało według planu jenerała inżynieryi Stanisława Kierbedzia, systemem amerykańskim kratowym. Most wspiera się na pięciu filarach granitowych.(...) Odpowiednie napisy na tablicach brązowych, umieszczonych na środku mostu obznajmiają ciekawych ze szczegółami historyi i budowy. Na trzecim z rzędu filarze od strony Warszawy znajduje się podziałka stopowa, która wskazuje wysokość wody na Wiśle.(...) Dwa chodniki drewniane, ciągnące się po obu bokach mostu ułatwiają przechadzkę"